Beni uyutma

Yine eski sisteme geri dönüş yaptım. Sanırım dayanamıyorum bu performansa. dayanamıyor bedenim. Salıveriyor okuldan gelince bedenim. İnternete giremiyorum, blog okuyamıyorum. Vladimir'den, Missbone'dan hediyeler, mimler alıyorum, karşıılık veremiyorum. O açıdan bakılırsa çok rahatsız hissediyorum kendimi.

Bu hafta aralıksız hergün okuldan gelince 3-4 saat uyumadan edemedim. Buna izin vermez sanıyordum sevgilimin. Ne kadar 'Beni uyutma..'desem de uyutuyor, sonra geçiyor başıma beni izliyor. Kim bilir neler düşünüyor? Uyandığımda beni izlerken yakaladığımda dünyanın en mutlu insanı olduğumu hissediyorum. Öyleyimdir de muhtemelen ama kıyaslama kısmını geçersek birisi tarafıdnan sevildiğini ihssetmek insana gerçekten güven veriyormuş.


Bugün yine uyudum. Uyandığımda yanıbaşımda Kore dizisi izliyordu. Yemeği yapmış, yememiş, beni beklemiş. Daha ben ne isteyebilirim ki hayattan..?

Balkan Savaşı

Uzun bir süredir yazmıyorum.. Aslında arada yazılmaya değer çok şey oldu ama bir türlü yönelemedim...

eksisozluk'ten okudum... 

MÜFETTİŞ: "arapça kelimelerin kökünü kafaya göre ayırma prensibi"yle yaklaşıldığında teftiş 

edenden çok fetiş sahibine benzeyen kelime.

Artık müfettiş de değilmiş. 'Denetmen...' olcakmış. Her ne olursa olsun ben müfettiş dicem.. Müfettişlerimizi ilk ziyaretimize aldık. O kadar hazırlık sonucunda adam bi sınıf defterine bile bi bakayım demedi... Meğer ki sadece rehberliğe gelmiş. 2. ziyareti daha fırtınalı geçebilir.. diye düşünüyorum.

Yıllı, alkolü seven hocalarımızdan bi tanesi bayan müfetişin tekiyle çok fena kapışmış. müfettişin bayanını hiç tahmin edemiyorum. Şöyle kalın çerçeve gözlüklü, sexeter görüntüsü olan bir model tahmin ederdim. Görmedim kendisini ama tavırları beni hiç yanıltmadı. 44 yaşındaki kendinden büyük bir öğretmeni öğle yemeğinden edecek kadar moralini bozan terbiye seviyelerinin yerlerde gezindiği bir müfettiş... Allaha yakın, benden uzak dursun..

hababam sınıfı-müfettiş ve balkan savası ile haberimport

Artık müfettişler böyle sorular sormaz oldular öğrencilerimize. Onların dertleri bizimle. Yıllık planın va mı? ŞÖK var mı? Zümrende şu belirtilmiş mi? Toplum projesi yaptın mı? Sınav analizi yapıyor musun? Sınıf defterine işlediğin dersi mi yazıyor musun?

tırı vırı... Bunun gibi 40 mevzu... Ha ben anlatınca anlamıyor, sınıf defterine 'Balkan Savaşı' yazınca anlıyor öğrenciler.. Hai o kadar kolay yani...

Neyse canımızı sıkmayalım, dinleyelim şarkımızı...

Bir öğretmenin isyan ettiği nokta

'Öğretmen olmak rahat iştir!' denmesi yurdum insanın bizlere ne kadar bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olduklarını açıkça göstermektedir. 'Kardeşim bir kere memursunuz, maaşınız sabit..' diyenlere şu 2 soruyu sormak isterim. 

1. Evine iş getiren kaç memur gördün? 

Bunlar kalsın yarın devam ederim mantığıyla memurun işi hep ertelenir. Öğretmen ise yarına yetiştirmezsem şu olur bu olur telaşıyla o iş eve gider.

2. Evine iş getirmeyen kaç öğretmen gördün?

Evinde yapmazsa olmayan bazı öğretmene ait işler vardır ki bu bilgiyi öğrenmeleri için ya bir öğretmen olması gereklidir ya da bir öğretmenle evli olması gerekir. (Emekli öğretmenleri konu dışında bırakıyorum.)

Neden bu kadar sinirliyim?

Çünkü bugün benim en sevdiğim gün ve ben bugün insanların öğretmenler için en basit olduğu zannedilen işlerim yüzümden okula gitmek zorunda kaldım. Kaloriferi yanmayan ve Sibirya soğuklarını aratmayan sınıfımda performans ödevlerini (bilmiyorsunuz dimi? Sizin bildiğiniz dönem ödevlerini) değerlendirdim. 5 saat sürdü. Uykumu alamadığım için haftanın en sevdiğim saatlerini uyku ile geçirmek zorunda kaldım. Şimdi uyandım. Üstümde bi mallık var. Bunun için paramı aldım? Hayır. Ama memurum. Sizin bildiğiniz 'fazla mesai' işi ne oldu?

Yoğunum. Bu dalgınlık da meydana getiriyor. Sevgili sevgilim benden akşam gelirken almam gereken birkaç şey isteyecekse bir kağıda yazıp akşam dönüşte onları alma eylemim herhalde birçok Türk erkeğine has özelliktir. Lakin 'Söz uçar, yazı kalır.' sözüyle olaya bakılıp 'Bugün birşey unutmadım.' rahatlığı varken insanlarda, bu olay bende çok kısa sürer. Bir telefonla arayım diyip elime cebime attıysam eğer bu kez telefonumu okulda unuttuğumu farkederim yine bu unutkanlığıma bir küfür sallarım. Yazılı kağıtlarını unutmayım diye akşamdan kapının önüne koyarım. Kapıyı çekerken kapının dibindeki kağıtları görmeden kapıyı çeker giderim. Durumu, taaa ki okula vardığımda farkederim. Umarım başıma büyük belalar gelmez...

Öğretmenlik gerçekten yorucu. Yine geçenlerde ADEY olayları öğretmenlerin üstünden geçti, hiçbirinizin haberi yoktu. Geçen sene TEFBİS vardı. Zaten ne oluyor kardeşim biz öğretmen miyiz anketör müyüz dedik büyün meslektaşlar olarak. 2. dönem de bir benzeri geliyormuş. Bana da geliyorlar doğrusu. Böyle giderse yapmam gereken 1. öncelikli işlerimi aksatır hale gelebilirim. Bunun huzursuzluğu beni geriyor. Onun haricinde bir de bizim bu işlerin eğitim-öğretime zararı yetmiyormuş gibi seminere çağırarak derslerin boş geçmesine neden oluyorlar. Ondan sonra programı yetiştirmeliyim derdini öğretmen çekiyor. 

Bir türlü 'İşim bitti' diyemiyorum. Kendimi bir sınava falan hazırlanıyor sanıyorum. Yapılması gereken biton iş var. Gelecek haftaya anlatmam gereken konunun sunumunu yarın hazırlayacakken, şu 5 saatimi alan performans görevlerini e-okula girmek şuanda yapmam gereken iş olarak beni bekliyor. Ondan sonra da proje görevlerini ayarlamam gerekiyor. Yoksa Pazartesi günü okula girdiğimdeki ilk 10 metre içinde öğrenciler tarafından 350 defa sorulacak olan 'Bana proje görevi verir misiniz?' sorusuna verebilecek bir cevabımın olması gerek. Kavramlar ne kadar çok değişmiş değil mi? İşte buişler böyle beyler. Öğretmenlik, sizin bildiğiniz gibi 'Salla kafayı al maaşı.' değil...

'Bu Benim Eserim' pojesi diye birşey var bir de. 6, 7, 8. sınıf öğrencilerinden birşey tasarlamasını, fakat bu şeyin asla ve asla önceden yapılmamış birşey olmasını istiyorlar. Dereceye giren örneklere baktığında 'yuhhh...' diyorsun. Çünkü o örneklerin fikirlerini ve pratikte yapımını ne bir öğrenci, ne de bir öğretmen yapabilir. Bir sürü illegal iş dönüyor. 2-3 çocuğu meşhur etme niyetiyle geçen bir sürü boş dersler. Kesinlikle ve kesinlikle öğrenciye katkısının olmadığını düşündüğüm bir projeyi yapmamız için baskılar tepemizde koşuşturuyor. Gerçekçi olmak lazım efendim. Hiçbir okul bir özel okul gibi değil. Maddi imkanları, olanakları, öğrencilerin dünya görüşü belli. Ben sadece 'ders anlatılmalı, ders çalışılmalı.' demiyorum. Tabi ki öğrenci öğrendiğini günlük hayatta görecek. Ama bunu isterseniz öğretmenlerimize bırakın da kendi olanakları doğrultusunda göstersinler. Hiçbir okul aynı değil. Tuvaleti olmayan bir okulla, üniversitelerden yardım alan kolej okulları aynı değil. Bunları aynı torbaya koyamazsınız.

İşimi seviyorum. Öğretmenlik tam benim yapmam gereken bir iş. Hergün 10 saat ders anlat deseler eyvallah derim. Fakat bizleri yöneten insanlar bizim bir anketör veya dolgu madde olmadığımızı bilsin istiyorum. Olaylara biraz da gerçekçi gözle bakması gerektiğine inanıyorum.

Yılbaşı karmaşası

Heralde hayatımda bir daha hiç bu kadar biden fazla 'yılbaşını birarada geçirelim mi' sorunsalı ile karşı karşıya kalmadım, kalmayacağım da. Yıllardır... -hatırlayamadığım veya şimdi hesaplamaya erindiğimden olsa gerek bu ifade kullanıyorum- 80 yıldır yılbaşını yalnız kutluyorum. Ev arkadaşlarım içerde TV izlerken ben odamda uyuyakaldığımı, evde tek başıma internet başında veya müzik dinlerken geçirdiğimi bilirim... veyahut aile saadeti işte... Yani hiç bi eğlenceye gidip rahtça istediğim gibi davvrandığım, içtiğim, muhabbet ettiğim bir yılbaşı geçirdiğimi hatırlamıyorum.

Bu yıl ise eşimin bir arkadaşı ve benim ilkokuldan beri görüştüğüm en eski diyebileceğim arkadaşım... İkisi de davet etti. Bu da hiç iyi değilmiş efendim... İkisini de çok severim lakin birini reddetmek gerekiyor. İlkokul arkadaşım dediğim H.C diyim artık kendine... H.C'nin sağı solu belli olmaz. 'Bi arkadaş daha geliyor..' der ve kendimi onun aşırı sosyal yanında yalnız hissetmeme neden olmazsa hiç şaşırmam. Gariptir, bazen düşüncesizdir, plan yapar, panik ataktır. Ama çok severim... Diğerlerini beklemeye almak istiyorum çünkü H.C ye bi söz verdik bakalım...

--------------------------

mim-ödül arası birşeyler dolanıyor blog aleminde... Missbone de beni eklemiş. Yani ödüle boğğmuş. Acaip şımardım, çok mutlu oldum. fakat okursanız görürsünüz. 10 kişiye ödül vermem gerekiyormuş. Aslında uzun zamandır yazamamın nedeni buymuş, yeni farkettim. Günlerdir bunu düşünüyorum. Ne yaparım, ne ederim diye. Ben akrarsız adamım kardeşim. Ödül benim için önemlidir. Kime ne diyeceğimi bilmem için oturup uzun uzun üzerinde konuşmam, tartışmam, uzun uzun yazılar okumam lazım. Lakin Perşembe günü okuldan gelince (18:00'da) yorgunluktan uyuyakalarak ne kadar yoğun bir insan olduğumu bir kere daha anlayıp, 'Daha fazla kasma olum..' diyerekten beyaz havluyu atmış durumdayım. Kusura bakma Missbone. Özür diliyorum senden...

Kaliteli Müzik Dinlemek

Bu konuyu ilk kaleme alışım değil. İşte burada sinyallerini vermiştim aslında... O zamanlardan bu yana adam akıllı elime alamadım bir türlü şu gitarı. Hiç mi almadım? Aldım ama disiplinli bir çalışma içine giremedim. Her elime aldığımda aynı şeyleri çalmak, aynı tellere vurmak sıkıcı geliyordu artık. Yeni bir tarif öğrenmeliydim. Ama olmadı. Hayat beni uzaklaştırdı ondan. Kusura bakmayın çok ukala bir yazı olacak bu sefer...

Bir anda eskilere dönüp bu konuyu tekrar açmamda 2 sebep yatıyor:

Bu konunun halen içimi kemiriyor olması ve sevgili dostum E.E.E'nin eskiden atmış olduğu bir solo ekiyle yollamış olduğu mailde -bunu demek istemiyorum ama- gitarı bırakmış olmanın acısını benimle paylaşmış olması. Bak yine atıyor nabzım seri seri, sinirlendim yaaahu... Dur bi meyve yiyip geleyim bari...

Geldim... Süreci değerlendirdiğimde şöyle bir kanıya varıyorum. 'Gitar çalmak' denilen şey sadece teller, perdeler, parmak antremanları, akor ve notalardan ibaret değil. Bu tekniklerimizi geliştirmekle kalmayıp bu alet bizlere başka değerler vermiş durumda. Artık bir müzik sesi duyduğumuzda farklı dinliyoruz diğerlerinden. Rock seviyoruz. Ama bir özenti gibi değil. Kaliteli ile kalitesizin ayrımını yapabiliyoruz. Farklıyız ve bundan dolayı gurur duyuyorum.

"Ne tarz müzik dinlersin" diye sorduğumda insanlara "Kulağıma hoş gelen her türlü müziği" dinlerim derkenki yüz ifadesi 'Yani müzik kültürüm çok geniş, her tarzı bilirim, her bi boktan anlarım ben...' diyen müziği küçümseyenlerden farklıyız biz. Bunu derken sanki bizler kulağımıza hoş gelmeyeni kendimize acı verirmişçesine dinlermişiz gibi söyledim. Fakat yanılıyorsun. Bira içerken rock dinleriz, lakin her rock yapanı dinlemeyiz. Pop dinlerken şarkıya eşlik ederiz, lakin her pop yapanı dinlemeyiz. Tekno dinlerken dans ederiz, dans ederken sarhoş oluruz, lakin bunu her teknoda yapmayız... Yani anlayacağınız gitar bizlere bir elek, bir test aracı geliştirdi. Bazılarına para, bazılarına aşk, bazılarına... ne biliiim işte bişiler kattı bu şey işte... Ama bize kattığı en önemli şeyin bu olduğunu sanıyorum: Kaliteli müzik dinlemek...

Hay ben GSM operatörlerin de özellikle amcamın da...

Hay ben GSM operatörlerin de özellikle amcamın da... Olay şöyle gelişir:

Yaklaşık 2 hafta önce amcam (annemin ablasının eşi; genelde bu kişiye 'iniştee' denir ama bende olmyuor, çıkmıyor, yapamıyorum, ne yani psikoloğa mı gideyim yok...) benden kimlik fotokopimi fakslamamı istemişti. Neden mi? Şu yüzden...

Yaklaşık 4 yıl önce ben öğretmen aveası alınca teyzem de annemle geniiiiiş geniiiş telefonda dedikodu yapabilsinler diye ben bu teyzeme öğretmen aveası almıştım. Hatta benim numaramla seri idi falan filan... Tabi hat benim üzerime... Neyse bunun faturaları yatırılmış vs... neyse sonra işte geçenlerde (yani 2 hafta sonra) amcam hattı değiştirmek istediğini söyleyerek benden kimliğimi istedi. Benim de zaten vaktim vs yoktu. Ben de yolladım. Bu oradan bulunduğu yerdeki avea bayisinden (artık tanıdıkmış, nasıl tanıdıksa...) iptalini falan yapcekmiş. e iyi bakam didik yolladık.

Ertesi gün saat 12:00: bana bir mesaj gelir. 'Hattınız İSTEĞİNİZ ÜZERİNE tek yönlü aramalara kapatılmıştır.' Gün içindeki okulum biter bitmez eve gidip amcamı aradım. (sevgilim telefonundan) Açmadı. İyice sinir oldum. 444500 ü aradım. Meğer ki benim üstün yetenekli amcam iptal etmesi gereken kendi numarası yerine benim numarayı veriyor ve benimkini iptal ediyor. Neyse onu iptal ettirdim, hattım aramalara açıldı. Diğerini de kapatayım, artık onunla işim yok dedim. Ama müşteri hizmetlisi önce kontörlü yapalım falan zırvaladı. Ben de 'senin gibileri çok geçti elimden, salla kontörlüyü falan, sen kapat direkt' dedim. (yani demek istedim...) O da eğer kapatmak istiyrosan yarın kesin avea bayisine gitmem gerektiğini yoksa 2. faturanın bi taraflarına kaçabileceğini imaetti. Tamam o zaman kontörlüye çevirin ben de kontör yüklemeyim, kendi kendine kapansın erisin gitsin diyerekten güzelce tükürdüğümü yaladım. O da mutlu oldu, anlaştık ve olayı kapattık. Aradan yarım saat sonra amcam arar ve herşey normalmiş gibi işte faksını aldığını gerekli işlemleri yaptığını falan söyledi. Ben de gelişen olayları anlattım. O da "yaaa nasıl olur öyle şey, becerememişler...." vs attı tuttu... Sen bana bi daha yolla kimlik fotokopini, hatta yollama direkt taratıp mail at vs..." dedi. Tabi bu olaylar gelişirken takvim 1 gün attı. Ertesi gün bu arayıp herşeyi hallettiğin vs söyler. Aradan tam 6 gün geçer bana bir mesaj: "0541............ numaranız isteğiniz üzerine operatör değişikliği başvurunuz tamamlanmıştır." gibilerinden anlamadığın bir mesaj... Mesajdaki numara benim teeeeeeeeee eski vodafone numaram. Olayla hiçbir alası yok. Boşverdim, uğraşamadım derken çaaaattt telefon tamamen kapandı.

Aveaya giderim. Sim kartınız cortlamıştır derler, yedek sim kartı alırım, '1 saat içinde açılır' derler, aradan 2 gün geçer yalan olur. Tekrar giderim avea'ya sonuç: "Hattınıza ait bu numara Vodafone a aittir." 
Bu olayı öğrendikten sonraki ilk sözüm: "Hay ben GSM operatörlerin de özellikle amcamın da...  "

-----------------------

Bu yazıyı yazarken kendimi müşteri hizmetlisine söylenirkenmişim gibi hissettim.
Şimdi nasıl mıyım?
Hattımın aveaya dönmesi için 6 gün daha beklemem gerekiyor.
Telefonum yok gibi, arandığımda ulaşıılamıyorum.
O yüzden çok mutluyum... :))

Birbirinden alakasız 3 konu

Komik insanlar var etrafımda. Aslında bir açıdan bakıldığında da sinir bozucu. Gerçekten sinir bozucu da olabilir ama belki gülüp geçiyor olabilirim. Bu yazıda yacağım bütün örnekler için bu dediklerim geçerlidir efendim...

#1:
Okulda empati yeteneğini geliştirmek istenen öğrencilere en son yapılması gereken şey nedir? ya da yapılmaması gerektiğini düşündüğüm şey nedir?
"Ben senin yerinde olsaydım..." yazılı kağıtları yaka rozeti haline getirmek ve bütün okuldaki öğrencilere dağıtmak. Sonra da bu öğrencilerin ani tepki vereceği bir anda o yazıyı görüp vermek istediği saldırgan tepkiden vazgeçmesini beklemek... ufff hoca ben yapayım da bırak benim peşimi emi?

#2:
Öğrenci dediğin öğretmen sinrirlendiğinde susaar dimi? Fakat cinsine denk gelirsen sen sinirlendiğinde o üstüne gelir. Üstün deneyimlerim sayesinde (:) müdür yardımcısına götürmüşüm iyi ki de yoksa delik kalbini ben yaracakmışım bebenin...

#3:
Bir de canı sıkıldığında ders işlemeyen öğretnelerin bahane aradığını düşünürdüm hep. Ama öyle değilmiş. Umarım öğrencilerim benim hakkımda öyle düşünmüyorlardır. Ne de olsa onlarla olmaktan hoşnut olmasaydım teneffüslerde dışarı çıkardım...

Kaybettik

Bir kedi, benim yüzümden dünyayı terketti. evet... Dün bir kedi öldürdüm. Aslında konuya bu kadar direkt girmeyi düşünmüyordum ancak olayın oldukça etkisindeyim artık kusura bakmayın sizi de biraz şok etkisinde bırakmış olabilirim. Velhasılkelam gelelim konuya...

Yapılması gereken çok iş vardı. Yanlış sipariş ettiğim kitapları kırtasiyeye iade etmek için okuldan kitapları almak için yola koyulmuştum. Yapılacak çok iş vardı. Banka, fatura, parasal mevzular vs... Bütün bunlar hepsi birdden üstüme gelince benim beyin kısıs devre yapar. Arasıra kopukluklar olur. Lakin bu durum gün içerisinde çok oldu. Masayı toplayıp, bulaşıkları bulaşık makinasına koymam gerekirken sadece bulaşıkları alıp tezgaha koymakla yetiniyorum. Bu, işten kaçmak değil. Neyse ki sevgilim bunun farkında ama huzursuz. Her zaman beni kontrol etmesi gerektiğini düşünüyor. Bu da beni rahatsız ediyor. Bütün bu dalgınlıklar içinde günümü yaşarken arabadayım. Eve varmak üzereyim. İşlerim henüz bitmemiştir. Sadece okuldaki sınıfımın anahtarını unuttuğum için geri dönmek zorunda kalmışımdır ve acele etmek zorundayımdır. Yapılack çok iş vardır. Araba hız yapar ve önüme bir kedi atlar. Bir an 'umarım kurtulur...' dileklerim içimden geçerken 'tık, tık...'  Biri ön, diğeri arka lastik... Araba sanki küçük bir kasisten geçmiştir. Ama yolun o kısmında kasis yoktur. Çukur da yoktur. O kedidir...

Dikiz aynasına baktım ve yerde çırpınan bir kedi... Bu olaylar hemen hemen evin önünde oldu. Hemen 2 poşet aldım, yanına gittiğimde artık hareket etmiyordu. Dişiymiş, yavruları varmış, doğurmuş. Umarım yeteri kadar büyümüşlerdir. Dikkatlice kediyi poşetin üstüne koydum ve doğru veterinere... Dörtlüleri yakıp, hız yapmalı mıydım? Sözkonusu bir kedi olunca bu benim kırmızı ışıklardan gidebileceğimin özgürlüğünü verir miydi? Neyse bu konu üzerrinde çok düşünmedim, kurallara uygun bir şekilde gittim veterinere. KARAR: "Kaybettik..." Hüzünle, başı eğik ve bir suçlu gibi (burası Barış Manço'nun kol düğmeleri şarkısından alıntı yapmış gibi oldu..) gittim okula doğru. Hizmetliden 1 kazma, 1 kürek ve 2 de öğrenci aldım. Çıktık dağa taşa, kazdık çukuru ve gömdük kediyi. İşin içine çocuk girince hüzün ortadan kalkıyor. "Başını nereye verelim?" espirisinden sonra hüzün müzün ortadan kalktı. Çocuklara da teşekkür veya kedi hayrına kola ısmarladım. Yani aslında kolayı ısmarlamamdaki amaç tamamen çocuklara yönelikti. Ancak çocuklardaki müthiş mizah anlayışı kolayı farklı yönlere kaydırdı. Neyse artık ölenle ölünülmez demişler. Ben de içimdeki hüznü attım içimden. Yapılması gerken bir görevi daha yerine getirmenin rahatlığıyla okula geri döndüm ve geri kalan işleri bitirdim.

dipnot: Bu gönderi dün yollanması gerekiyordu, lakin klavye sesinden dolayı gönderi bugün tamamlandı...

Bence dalgın bir insanım

Sınav kağıdı okumak hiç bu kadar işime gelmemişti doğrusu...


Öğle arasındaydık ve her zamanki gibi benim kaybedecek vaktim yoktu. Hele ki sınav haftası gibi yoğun bir haftada sınav kağıdı mı okuyayım, derse hazırlık mı apayım, yoksa bugünkü rehberlik dersine mi hazırlanayım... 4 dönüyorum siz anlıcaanız okulda. Girdim sınıfıma. Bir başıma başladım sıanv kağıtlarını okumaya. Çünkü öğrencimler için birinci öncelik sınavlardır, hıh...

İşim biter ve benim kafa bimilyon olur. Kendimi aşağı katlara atarım ve bir de bakarım ki bizim öğretmenler toplantı halindeler. hmmm... 'Neden benim haberim yok?' sorunsalı gündeme gelecek gibi görünüyor. Herhalde bu duyuruyu yapan vatandaş yine görevini tam anlamıyla yerine getiremedi. Yapacak birşey yok, toplantıyı astım ben. Ama işime de gelmedi değil...

*****************

Bugün sevgilime (halen daha eşim diyemiyorum, sevgili huleynn) almak istediğim telefonu 6 taksitle almaya çalışmıştım. Lakin bağlantıdan mı yoksa sistemden mi yani tıvırı bir sebepten dolayı sayfa yenilendmek zorunda kaldı. İşleri aceleye getirdim ve tek çekimle 400 küsür lirayı gelecek ay kredi kartıma haşıııırtttt diye geçirdiler. Geçmiş olsun bana...
(NOT: Biliyorum içinizden kredi kartımın şifresinin çalındığını düşünüyorsunuz. Yapcak bişi yok. Çalan kişi için ise üzgünüm; kredi kartımın limiti çok değil...)


*****************

Gün içinde kendime vakit ayıramadığımı hissediyorum... Bence çok mühim bir konu. Üzerinde düşünmek gerek. Şimdi ben gidiyorum, gelince düşüncelerinizi alıcam. Hadi okuyucu hoşçakal...

Kurban Bayramı Tatili

Bu bayram farklı bir bayramdı benim için. Aslında birçok insana göre normal olduğu halde benim yıllarca uzak durduğum etkinliğe bu yıl start verdiğimden kaynaklanıyor bu farklılık.

Bu yıl Balıkesir'in Sındırgı ilçesindeydim. Eşimin akrabalarına ziyarete gittik. Tabi benim tabiatıma farklı olduğunu düşünen kişilerdi. Bunları biliyordum. Lakin köy yaşantısı benim için hep çekici olmuştur. Sıcakkanlı, güleryüzlü insanlardı. Bu yeterdi zaten benim rahat davranmama.

Yere ayak basar basmaz "Nasıl buldun Sındırgı'yı?" sorusundan zaten tedirgin oldukları son derece belli oluyordu. Eşimde beni gözlüyordu. Bu izlenim ilk etapta beni rahatsz ediyordu ama daha sonra benim rahatlığımı düşündüklerinden böyle davrandıklarını farkedince daha da mutlu oluyordum. Beni kabullenmişlerdi. İçlerindeydim artık. Farklı bir hava vardı artık...

Yıllar önce anneannemlere gider, amcamlar, teyzemler, kuzenler hepberaber harlagürle koştururduk etrafta. Şimdi ise apayrı bir ailenin elemanı gibi hissettim. Soğukluk olacak zannettim ama öyle olmadı. Şimdi aynayı bizim tarafa çeviriyorum. Görüntüde sadece kendi çekirdek ailem var. Sizleri seviyorum annecim babacım VE kardeşim... Amcalar, dayılar teyzeler, kuzenler mi? Onlar birbirinlerinden habersizler. Onları düşünmek istemiyorum. Farklı bir soğukluk hissediyorum artık aramızda.. :(

Bu tatil farklı demiştim benim için. Evet... İnanmadığım bir dinin bayramında kendimi evin değil, bütün dinin misafiri gibi oldum. 

Hayvan pazarına gitmeler, hayvanlar hakkında fikir yürütmeler...

Hayvanı itip kakıp dama (ahıra) götürmeler...

Kurbanı keser kesmez hemen mangalda yemeler...

Bunlar her yıl yapılır. Lakin ben hiçbir zaman böyle birşeyi yaptığımı hatırlamıyorum.

Hoşuma gitti ama yapılmalı mı tartışılır...

Kertil denilen full orman yerinde huzura ermenin tadını yaşayacakken soğuğun azizliğine uğradım. Lakin oksijeni solumam yetti bana. O nemli havanın bana iyi geceleceğini tahmin eden hayat arkadaşım, sevgili sevgilim... Yemekten aynı tabaktan yemek yediğimiz için aç kalktığımı farkeden sevgili sevgilim... Aç kalktığımı farkettiği için o ormana giderken çantasına birkaç tane atıştırmalık birşeyler hazırlayan sevgili sevgilim... Yine beni can damarımdan vurdun. Seni seviyorum....

Mızmız biriyim, biliyorum. Birşey istendiğinde yapmayacağımdan değil. Birazcık direnç gösteririm ben, sen bilirsin beni. Evet bunları sen de biliyorsun. Fakat bu kadar kendimi rahat hissettiğim -ataerkil- bir yerde bu davranışlarım seni sıkıntıya düşürdü. O yüzden özür dilerim. Ne mi oldu sevgili blog okuyucusu? Sana da anlatayım.

Şimdi söyle birşey... Şimdi sevgilim benden birçok şey isteyebilir. Mesela su, çay tırıvırı... Yani birçok ataerkil ailede görülmeyecek davranışları ben gösterebilirim. 'light' lık değil, 'medenilik' diyoruz biz buna... Şimdi böyle birine alışan sevgili eşinde eğer birşey isterse ve sevgilisi de mızmızsa (ama yukarıda dediğim gibi mızmız olmasına rağmen yine de onun istiğini zevkle yaparsa...) işte o zaman oranın yerli halkı beni (yani mızmız sevgiliyi) zorlanmış gibi hisseder. Bu durumda karşı sevgili uyarılılr. Ondan birşey isteme der. Yani dönen çarka çomak sokulur ve en kısa zamanda ortam terkedilir...

Atandığımdan beri ilk defa birilerine bayram harçlığı verdim. Büyük bir zevkmiş yaahu bu. Yani insanlara maddi anlamda yardım etmenin tadına vardım. Dedemler de ilginç birşey istedi benden. Seneye danaya girer miyim? hmm... Bazı gerçekleri bahsetmek gerekli miydi acaba? Yoksa hiç girmesek mi o konuya? Biliyorum nedenini... Dana işi masraflı iştir. Lakin yardıma ihtiyaçları var. Şimdi ben bu insanlara sırf danaya girsinler diye yardım edersem (bu olaya inanmadığım halde) acaba onların dönen çarkına çomak sokmuş olur muyum? Yoksa (gerçi yok öle birşey ama..) sevabı ikiye falan katlanırmı? Amaaaan... ben de zaten dedelere nasıl yardım ederimin yollarını düşünüyordum. eveeet, seneye bir ateist danaya giriyor... :)) 

Teşekkürler Sındırgı insanı...

Kötü şoförleri, düzensiz pazarı, dağ köyleri, havanları, ağaçtan toplanan cennet hurmaları ve narları, sürülen atları, at üstünde cirit oynayan vahşi insanları, misafirperver insanı, güleryüz insanı, damat tarafını sahiplenen insanı...

yorum yazın yorum... evet az yazıyorum ama siz az yazmayın, çok yorum yazın...

Özel ders

Özel ders veren matematik öğretmenleri neden çok yorulduklarını saklarlar ki anlamam. Kardeşim canınız çıkıncaya kadar deli gibi çalışıyorsunuz. Paranın dibine vuruyorsunuz. Tamam iyi biriktiriyorsunuz. Peşin araba alıyorsunuz. En lüksünden şeyler giyiniyorsunuz lakin mutlu musunuz?

Ya ben öğrenci bulamıyorum diye savunma mekanizması geliştiriyorum, ya da gerçekten halimden memnunum.

Paylaşım

Evleneceğim kadınla (birlikte) film izlemek, (birlikte) gezmek, (birlikte) yemek yapmak, (birlikte) yemek ... yani birlikte paylaşmak istedim herşeyi...

Japon dizilerine sardı buaralar. Onu buna alıştıran lise arkadaşıydı. Sinir oldum. Yaaa abi çok komik yaaa adamların tepkileri. espri anlayışları, tepkileri falan bi garip. Zorla dayatma hissettim biranda. Sırf birlikte birşeyleri yapma adına yeni başlayacağı dizinin birinci bölümünü izlemeye çalıştım lakin yarısına kadar dayandım ve kaçtım.

... ve farkettim ki o da beğenmemiş bu diziyi. :)

Mutluluk paylaştıkça güzel

Bu kez hiç dert, tasa, kaygı, üzüntü duymayacağım.

Bu kez resmini çizemediğim kadar güzel bir dünyadan sesleneceğim.
İş koşulları, evlilik süreci, yaşam alanı...

Keşke herkes benimki kadar mutlu olabilse hayatından...

Müşteri hizmetlisi

Cep telefonlarında müşteri hizmetlerine bağlanmak için deveye hendek atlatma durumlarını siz de yaşadınız mı? Evet.. En son vodafone hattımı kapatmak için müşteri hizmetlerini aradım. O kadın sesinden kurtulup canlı bir sese (erkek de olsa olur..) ulaşmak için mideme tanı konulamayacak şiddette ağrılar bastı. En sonunda kendimi telsim cep şopta buldum. Onlara anlattım derdimi. neyse onlar hallettiler sorunu. Sıkıntıyı söyledim. böyle böyle bir türlü ulaşmaıyorumdiye falan. Buldukları yöntem süpermiş. orada söylenilen numaralar haricinde başka bir tuşa basacakmışsın. sana “yanlış tuşa bastınız, tekrar deneyiniz.” dedikten sora tekrar yanlış tuşluyormuşsun ve müşteri hizmetlerine (canlı olanına..) ulaşa ulaşabiliyormuşsun. Ne üper birşey bu ya…

Bir de telefonun diğer ucundaki müşteri hizmetlinin durumunu düşünsenize. Bütün gün vodafon dan şikayeti olanların sayısı 3… :)

Anahtarlıkta boş yer var mı?

Uzun süredir ne intenret ne başka birşey... Bilgisayar kullanmasını unutacak kadar uzaklaştım artık. Okumam gereken o kadar çok yazı yapmam gereken o kadar çok yorum var ki... Artık beni İstanbul'da bilmeyin mümkünse ben Aydın Söke'deyim. Hayatımın dönüm noktasındayım. Yaklaşık 12 saat sonra hayatımın yarısı başka birine ait olacak. Belli başlı görevlerim var. O'nu mutlu etmek, O'na layık olmak... gideeeer gider....

Geçenlerde yapmam gereken sürprizlerden birkaç tanesini sizinle paylaşmıştım. O zamandan beri aklıma bu yoğunlukta bir sürpriz gelmiyor. Ve gelmediği gibi elimdekileri de mahvediyorum.

Yaklaşık 10 yıl öncesi falandı. Yine bir ev taşınma telaşında annem evde başı bimilyon... Evde boş gereksiz gördüklerini atıyor. O sırada babamın iş arkadaşlarından ak saçlı doğa bilimci amcam bize ziyarete gelir. Ziyaret kapıdandır. Ne de olsa evde büyük telaş vardır...

Amca: kolay gelsin..
Anne: saol..
Amca: nabıon?
Anne: gereksiz eşyaları atıom
Amca: Bu eski mandolini de mi atıon?
Anne: Evet yaaa ne işe yarayacak, döküntü işte...
Amca: Onu ben sizin küçük oğlan için vermiştim. Sizin işinize yaramıyorsa alayım!

demesiyle annem MORRR....

Bu olaydan sonra annemi çok ayıplamıştım. Ama şimdi benzer boku ben yidim. Ev eşyalarım Söke'ye geldiğinde koliler ortaya çıktı. Hepsi teker teker açıldı. Kolilerin bir tanesinden bir gitar biblosu çıktı. İstanbul'daki evimde duvarıma asılıydı. Üstü anahtarlık olarak kullanılabilecek vidalar vardı. Ona sevgilimi hatırlatacak o kadar çok şey asmıştım ki... Tekne gezisinden hatıra kalan bir çift toka, kukla anahtarlık, O'nun ve benim fotoğraflarım...Çok şey vardı o'nu hatırlayacak. Ama kolilerden sadece gitar biblosu çıkmıştı. Artık o biblo O'nu değil, o bibloda asılı olanlar bana O'nu hatırlatıyordu. Elime geçtiğimde o gitarı çöpe atmaya kalkmıştım. Tepkisi enteresandı.. "aaa ciddi atıyor yaa..." diyip işine devam etti.  herhangi sert bi tepki görmedim sadece elinde olmayan nedenlerden kaynaklanan hafif şekilde küçük bir kırgınlık ve nasıl denir işte kötü birşey vardı... nedenini ısrarla sormuştum haklıydı. O'nu hatırlatmayan artık geri planda kalan o gitar biblosu onun bana olan ilk hediyesiydi. Onu yüzüme söyleyince o ana kadar kendimi haklı gibi gördüğüm bilir kişi anasını hatırlar oldu....

Başarısız bir girişim

Çok çok sevdiğim, sevdiğimden gram tereddüt etmediğim canım.. Duygusallık, sürprizler, etkileme ve bir erkekten beklenen benzer özellikleri bende göremiyor. Bunu hissediyorum. Düşündükçe de kötü oluyorum.

Ama öyle oturduğun yerden de olmaz ki… Geçirdiğimiz zamanlara bakınca haklı olduğunu düşünüyorum. Bazen *küzlükte üstüme yok diyorum kendi kendime. Bu düşünceyi kırmak için bir girişimde bulundum.

Balayımıza düğünden yaklaşık on sonra çıkacağımızdan o on günlük zaman zarfını değerlendirmek için dün akşam yatmadan önce düşündüm, taşındım. Nasıl olur, nasıl biter diye… ve birşey buldum galiba! Geçen sene gittiği İzmir’in güzel ilçesi Selçuk’a bağlı Şirince’de (şaraplarını bilen bilir, duymuşsunuzdur belki…) küçük tarihi köy evlerinden oldukça memnun kalmıştı. Belki onu oraya götürebilirdim. Aslında oraya gitme fikrini önceden de konuşmuştuk ama herhangi bir plan veya araştırmada bulunmadık. bu konuda elimi hızlı tutarsam belki haneye bir artı koyabilirdim.

İslamda kadın sevgisi

Aşağıdaki İbn-i Abbas’ın Radiyallahü Anh’dan bir alıntı yapacağım. Okuduğumda kan beynime sıçradı. İnsanlar neden inandıkları dini makaslayıp da insanlığa sunuyorlar? Cesaretleri mi yok yoksa? Yoksa henüz vakti gelmedi mi? Toplumu iyice duyarsızlaştırıp ondan sonra mı bunları karşımıza koyacaklar. Bunlara inanan insanları beyni uyuşturulmuş, nefes alıp vermekten başka hiçbir işe yaramayan insanlar olarak görüyorum. Yakında bu çember büyüyecek ve açık açık din derslerinde okutulan kitaplarda yerlerini bulacak.

Çobanımız medya

Bu videoyu izlemiş olabilirsiniz. Uzun zamandır bir yorum yapayım diyordum. Kafam çok karışıktı. Tuttum kendimi, bekledim… Aslında konuşulacak çok şey var ama ben şu kadarını söyleyim…

Kim beni düşünüyor? Pardon ama müslüman olmayan birini sabah ezanı ile sabahın köründe uyandırmak kimin hakkı? Yolda yürürken telefonla konuşmanı kabusa çevirmek kimin hakkı?

Ezan denilen ibadeti, toplumun %98 i anlamını bilmediği halde günde 5 kere tekrar ediliyor. Yetmiyormuş gibi anlamını öğretmek isteyene de tepki gösteriliyor. Bu öğretiye en büyük engeli kim yapıyor? Son sorunun cevabını bu videoda net biçimde görebiliyoruz, çobanımız medya…