Bugün herzamanki vakitte uyandım. Giyindim, kahvaltımı yaptım, okuluma gittim, geldim. Herşey normal görünüyor...
Fakat anlam veremediğim birşey var. Bugün sevgililer günüymüş ki günün anlam ve önemi gereği onu anmam gerekiyormuş. Muhtemelen bugün binlerce sevgili birbirine çiçekler, hediyeler ikram etmişlerdir. Ben ise yapamıyorum bunları O'na. Olmuyor, gitmiyor elim... Kendimi onlardan farklı görüyorum. Bugün yaparsam onlarla aynı olurum korkusu daha fazla bende. Bugün yaparsam seneye kadar bekleyecek miyim? Ya da benden beklediğin bir vakitte yapmam mı gerekiyor bunu? Bu bir görev mi? Böyle bakamıyorum...
Oysa ki ben onlardan farklıyım... Öyle birşey ki bu adeta tutku, bağlılık... Bir çiçekle.. veya bir tek taş yüzükle, veya güzel bir sözle gösteremem sana bu sevgimi... Benim için onlardan daha anlamlı olan birşeyi veriyorum sana. HAYATIMI...
Evet... Aklıma her geldiğinde kendimi bir yere ait, sığınabileceğim sıcak bir ten geliyor.
Artık oraya aitim ben..
O sıcak tene, O'na...
O'nun ise bana verebileceği en büyük hediye ise sıcak o gülüşü, anlayışı, onu mutlu edebildiğim her anı olacaktır.
14 şubat sevgililer günü ?.... anlamı güzel bir günün, yapmacık bir sürü hareketle günün katliamı... sevgili bir gün mü gösterir sevgisini yoksa her daim mi gösterir...sen her daim yanımda, kalbimde,ruhumdasın.. hep orda kal... hep benimle kal ...sevgilim...
YanıtlaSil