Hangisi işine gelirse?

Dün gece uyuyamadım. Dakikalarca döndüm durdum.. Ama uyumak zorundaydım. Sabah erken kalkıp okula gitmem gerekiyordu. Oysa ki kafamdaki düşünceler birbirini yiyordu. Son derece bloga yazasım gelmişti, ama vakti mi şimdi bu ilhamın gelmesi. Ne densiz bir zamanda dürttü beni!

Bundan sonrası belki moralinzi bozabilir. Başka konu mu bulamadın be adam? diye düşünebilirsiniz. Ama bu düşünce beni uykumdan edecek kadar etkilemişse yapacak birşey yok demektir.

Eminim hepimizin aklına gelmiştir bu konu aslında. Ne zaman, nerede, nasıl gerçekleşeceğini, buna kimin tanık olacağını merak ediyorsunuzdur eminim ki.. Ama inanın kimse bunun cevabını bilmiyor. Planlı hareket eden bir seri katil bile bundan yüde yüz emin değildir. İçinde az da olsa küçük bir kaygı yok değildir. Çeşitli durumları vardır. Kimisi önceden haber verir, kimisi ansızın çalar kapınızı. Aslında çalmaz. Direkt açar, sizi alır ve gider.

Evet, uzatmadan neden bahsettiğimi açıklayım. Belki bir çokğunuz tahmin etmişsinizdir. Dün akşam kafamın içini kemirip duran şeyin cevabını asla bulamayacağımı biliyordum. Ama içilerinden en kötüsünün ansızın olarak başıma gelenlerden olacağını farkettim. Evet… Ne zaman nerede veya nasıl öleceğimi bilmiyordum.

Sebebi ne olursa olsun elbette bir şekilde öleceğim. Ama buna kim tanık olacak? En son gördüğüm manzara, görüntü veya kişi kim veya ne olcak bilinmiyor? Bunları bilmenin insan psikolojisine hiç iyi gelmediği söyleniyor. Ama dün akşam o kadar merak ettim ki. Yani en azından küçücük bir ipucu verilebilir değil mi? Yani buna hakkım yok mu? Sanırım yok…

Beni öldüren veya ölmeme sebep olacak biri olacak mı? Olacaksa bunu ölmeden hemen önce bilmek isterdim. En azında öleceğim kesinleştikten sonra bilsem yine bana yeter.

Bütün seçenekleri düşününce en güzeli acısız bir hastalık. Böyle olması gerçekten daha iyidir… Artık herhes bilir, bekler. Ben de, çevremdekiler de buna hazırlarız. Son göreceklerim bellidir. Ölüm sebebini bilirim. Hem bütün bu soruların cevaplarını bilerek ve istediğim sonuçların gerçekleşmesi ancak bu durumda gerçekleşebilir.

‘Kaza’ ise plansız bir şekilde herkeste şok etkisi yaratan bir ölüm şekli akla gelir. Hele bir de ulu orta yerde cesetimin görüntülenmesi veya kaza eseri bir yakınımın o parçalanmış cesetimi görmesi, arkamdan pek olumlu iz bırakmaz. Onda kaldırılması zor psikolojik bir bozukluğa neden olabilir o ölü cesetim. Küçük ve basit bir örnek verecek olursam birgün yolda giderken tır çarptı ve öldüm. Artık gitmek istediğin yerin önemi veya orada yapacağın şeylerin bir önemli kalmamıştır. Sadece arkandan planladığın şeyler konuşulur. Falanca tarihte teskeresini alacaktı. Falanca tarihte evlenecekti… falan filan uzar gider.

Peki ya bunu ben istiyorsam. Ya ben bu yola kendi isteğimle girmişsem? Bu kez artık yapmak istediğim birşey yok demektir. Yapacaklarımı yapmış ve artık birşey kalmamıştır arkamda.  Bunda da değişik yöntemler yok değil. İp, ilaç, silah… Bunlar ‘Veronica Ölmek İstiyor’ kitabının başında Veronica’nın ölmeyi planladığı seçenekler arasından esinlenerek yazdım. İp, silah veya bir binanın tepesinden atlayarak seçeceğim ölüm şeklinin arkasında bırakacağı kanlı, vahşet dolu görüntü pek hoş olmaz . Evet, Veronica da böyle düşünüyordu. O yüzden O’nun da dediği gibi en mantıklısı bir yatakta huzurlu bir şekilde uykunda ilaç etkisiyle ölerek gerçekleşmesi olmalıydı. Veronica bunu seçti, ama başarılı olamadı, neyse… Zaten bunların hiçbirini uygulamayı düşünmedim. En azından şuana kadarki akıl sağlığım buna izin vermedi.