Mavi bir zemine yazıyorum. Ama içimde bir karartı var.
Korku nedir bilmem. Ama yenileceğimi hep bilirim.
Sessizliği dinliyorum çoğu kez, bana birşeyler anlatıyor.
İçimden geleni yapmak istesem... Yapamam, nedenini de bilemem.
Oldukça sakin bir hayatım var gibi görünüyor ama nedense içimde bir fırtına var...
Yapacağım çok şey var, ama vakit dar...
Şimdi harekete geçsem boşa mı kürek çekerim? Yoksa tembelliğe mi kaçıyorum.
Birkaç kez denemeden sonra yol katedilemeyince insanın çevki kırılıyor.
Sanırım ben bekleyeceğim...
1iyokmu
tembelliğe kaçmak insanın doğasında var sanırım ya da en azından benim için bu böyle.
YanıtlaSilyol katedemeyince şevkin kırılması ise yine insanlığın ortak özelliği sanırım biraz savaşmak gerek herhalde eğer hedef gerçekten isteniliyorsa.
İade-i ziyarete geldim.Güzel bir blogun var (: